نۇراحىمەت اۋەتوۆ
ومىرمەن سىرلاسۋ
(پوەما)
كەلەتىن قايشىلىعىڭ كەڭىردەكتەن،
ياپىر-اي، كۇردەلى ەدىڭ ءومىر نەتكەن؟!
سالاسىڭ بەزبەنىڭە، سوققىلايسىڭ،
سەن مەنى توزبايتۇعىن تەمىر دەپ پە ەڭ؟!
تەمىر دە توزادى عوي جانشىلادى،
ءتوزىمدى-اۋ تەمىردەن دە جان شىدامى.
تەمىر قىپ جىگەرىمدى شىڭداپ جۇرگەن،
تەرىمنىڭ ادال ەڭبەك تامشىلارى.
ويىما اقيقاتتى سەنتر ەتىپ،
كەلەمىن قيىندىقپەن بەل تىرەسىپ.
كۇلدىرسەڭ كۇڭگەيىڭدە ءومىر كەيدە،
كەتەسىڭ تەرىسكەيمەن تەنتىرەتىپ.
ساعاتتى ساندىك ءۇشىن قولعا تاعىپ،
ءجۇرمىن – اۋ ءومىر ساعان مول باتا قىپ.
جاستىقتىڭ جالىن اتقان التىن شاعى،
قولىما ساعاتتاي بوپ قونباسى انىق.
ۇستاتپاي بيىك مۇرات، اسىل ارمان،
كوپ جاندار سانىن سوعىپ، قاپى قالعان.
كەي جاندار ءومىر ساعان قوش ايتسا دا،
وشپەستەي جۇرەكتەردە اتى قالعان.
جايناتىپ وراساڭ دا جاھۇتپەنەن،
سۇلۋدىڭ ءوڭى تايار ۋاقىتپەنەن.
قاپىرىق قايعىنىڭ دا شەگى بولار،
ال، ماڭگىلىك بولمايدى باقىت دەگەن.
ۇيرەتتىڭ ءومىر ءوزىڭ ءسۇيىسۋدى،
ۇيرەتتىڭ ءومىر ءوزىڭ ءتيىسۋدى.
بال تارتقان بىرەۋ ماعان ارا سىندى،
ءزار شاشقان بىرەۋ ماعان ءبۇيى سىندى.
ءوسىپتى دەپ جاتادى، ءوشىپتى دەپ،
بىرەۋ ەرتە، بىرەۋلەر كەشىكتى دەپ.
ال، مەن ءوزىم پاك كوڭىل سابيدەيمىن،
جاتاتىن جورگەگىندە بەسىك تىلەپ.
ءومىر-اي، تىم قىمباتسىڭ، اتتەڭ جالعان،
قالادى پاتشا بولىپ وتسەڭ دە ارمان.
ءبىر كۇنى اجال كەلىپ قول سالادى،
ۇرىداي قالتاڭداعى اقشاڭدى العان.
ءومىر-اي، جان بىتكەندى قىزىقتىرعان،
قايعى مەن تۇلا بويىڭ قىزىق - دۋمان.
مۇز باسسام سەندە كەيدە تابانىممەن،
ىستىققا كەيدە ورتەنەم شىجىپ تۇرعان.
ادامدار-اي، ۇمتىلعان وتقا جارىق،
ءبىر قالىپتى نەگە ءبىز ساقتامادىق؟!
سۇڭقارلاردى سۇلكيتىپ سوتقا بەرىپ،
جاپالاقتى جاتامىز اقتاپ الىپ.
ءومىر، شىركىن، بولمايسىڭ ويداعىداي،
وكپە ايتامىن وزىڭە كەيدە بىلاي :
دارىنداردىڭ جانارىن جاسقا شىلاپ،
زالىمداردى كۇلدىرىپ قويعانىڭ-اي !
تولتىرىپ كوڭىلىمدى سالتاناتقا،
كەتەسىڭ ءوزىڭ تاعى ورتالاپ تا.
جىعىلسام ەكبەتىمنەن جىعىلايىن،
ۋا، ءومىر، ايتەۋ مەنى شالقالاتپا!!
التىندى قولعا بەردىڭ كۇمىس قىلىپ،
دۇشپانمەن “بال” جالاتتىڭ “تۋىس” قىلىپ.
ۋاقىت ۋاجىمەن ۋاتىپ اپ،
دەرتىمدى ەمدەدىڭ سەن ۋ ىشكىزىپ.
دەمەيمىن ءومىر ساعان تورەشىمىن،
مەنداعى تەڭىزدەگى كەمەشىمىن.
قايعىنىڭ بىرگە تۋعان باۋىرىمىن،
شاتتىقتىڭ بىرگە تۋعان بولەسىمىن.
ءۇنىن ەستىپ ءداۋىردىڭ ءلاززاتتانام،
مۇڭىن ەستىپ باۋىردىڭ ازاپتانام.
شاتتىعى مەن قايعىسىن تەڭ ەمىزىپ،
كەلە جاتىر ءاز حالقىم - قازاق ماعان.
تۇلپاردىڭ قوساعىنا ەسەك بەردىڭ،
ولارعا وتتاي ىستىق توسەك بەردىڭ.
شىن عاشىق ءدال سولارداي بولساشى دەپ،
مەن داعى العاشىندا وسەككە ەردىم.
ماحاببات جانارىنىڭ سوقىرلىعىن،
قارتايعان تۇلپار سەزىپ وتىر بۇگىن.
ال، ەسەك ءوز جونىمەن اڭىرايدى،
جەر قىلىپ جۇبايىنىڭ باتىرلىعىن.
كىربەڭدىك بولادى عوي ءۇي ىشىندە،
(مالدىڭ دا جاڭىلىس بار كۇيىسىندە.)
ماسەلە مۇڭعا باتىپ جۇرۋدە ەمەس،
قايتادان جونگە كەلىپ سۇيىسۋدە.
بارلىعىن دا ۇيرەتتىڭ ءومىر ءوزىڭ،
بىرەۋ شات بوپ، ال، بىرەۋ ەڭىرەدى.
ارمانىنا قۇلاشىن بىرەۋ جايسا،
بىرەۋلەر قۇر تۇلىپقا موڭىرەدى.
كوز سالسام تاريحقا تارامدانعان،
قۇبىلعان الۋان ءومىر، زامان بولعان.
كوبىنە سول زاماننىڭ قاتەر تونگەن،
جانى لاس، رۋحى ءپاس ادامداردان.
پا، شىركىن، ءومىر قىمبات، ءومىر قىمبات،
ومىردەن دە قىمباتسىڭ، و، ماحاببات !
ال، وتان-شى، ول ءۇشىن ماحابباتتى،
تاستار ەدىم يمەنبەي ساداقالاپ!!!
كوڭىلدىلىك عاجاپ-اۋ، كوڭىلدىلىك،
كوڭىلدى جۇرسەڭ قارار ءومىر كۇلىپ.
كوڭىلىڭدى كوكتەم قىپ گۇلگە ورادا،
جىگەرىڭدى شىڭداي ءبىل تەمىر قىلىپ.
الا الماي قالام با دەپ جىر قامالىن،
مەنى ىلعي مازالايدى ءبىر عانا مۇڭ.
مەن ءالى مۋزا – قىزبەن سۇيىسكەم جوق.
كوردىم تەك الىستان قول بۇلعاعانىن...
قيمايتىن ءومىر بەينە دوسىمدايسىڭ،
عاشىعىم سياقتىسىڭ قوسىلمايتىن.
اسقاق تا ەتىپ جاتاسىڭ، تاستاپ كەتىپ،
سەن ءومىر وسىندايسىڭ، وسىندايسىڭ!!
(«ىلە ايدىنى» جۋرنالى قازاق رەداكسياسى)
رەد: قايرات بايدوللا ۇلى
ومىرمەن سىرلاسۋ
(پوەما)
كەلەتىن قايشىلىعىڭ كەڭىردەكتەن،
ياپىر-اي، كۇردەلى ەدىڭ ءومىر نەتكەن؟!
سالاسىڭ بەزبەنىڭە، سوققىلايسىڭ،
سەن مەنى توزبايتۇعىن تەمىر دەپ پە ەڭ؟!
تەمىر دە توزادى عوي جانشىلادى،
ءتوزىمدى-اۋ تەمىردەن دە جان شىدامى.
تەمىر قىپ جىگەرىمدى شىڭداپ جۇرگەن،
تەرىمنىڭ ادال ەڭبەك تامشىلارى.
ويىما اقيقاتتى سەنتر ەتىپ،
كەلەمىن قيىندىقپەن بەل تىرەسىپ.
كۇلدىرسەڭ كۇڭگەيىڭدە ءومىر كەيدە،
كەتەسىڭ تەرىسكەيمەن تەنتىرەتىپ.
ساعاتتى ساندىك ءۇشىن قولعا تاعىپ،
ءجۇرمىن – اۋ ءومىر ساعان مول باتا قىپ.
جاستىقتىڭ جالىن اتقان التىن شاعى،
قولىما ساعاتتاي بوپ قونباسى انىق.
ۇستاتپاي بيىك مۇرات، اسىل ارمان،
كوپ جاندار سانىن سوعىپ، قاپى قالعان.
كەي جاندار ءومىر ساعان قوش ايتسا دا،
وشپەستەي جۇرەكتەردە اتى قالعان.
جايناتىپ وراساڭ دا جاھۇتپەنەن،
سۇلۋدىڭ ءوڭى تايار ۋاقىتپەنەن.
قاپىرىق قايعىنىڭ دا شەگى بولار،
ال، ماڭگىلىك بولمايدى باقىت دەگەن.
ۇيرەتتىڭ ءومىر ءوزىڭ ءسۇيىسۋدى،
ۇيرەتتىڭ ءومىر ءوزىڭ ءتيىسۋدى.
بال تارتقان بىرەۋ ماعان ارا سىندى،
ءزار شاشقان بىرەۋ ماعان ءبۇيى سىندى.
ءوسىپتى دەپ جاتادى، ءوشىپتى دەپ،
بىرەۋ ەرتە، بىرەۋلەر كەشىكتى دەپ.
ال، مەن ءوزىم پاك كوڭىل سابيدەيمىن،
جاتاتىن جورگەگىندە بەسىك تىلەپ.
ءومىر-اي، تىم قىمباتسىڭ، اتتەڭ جالعان،
قالادى پاتشا بولىپ وتسەڭ دە ارمان.
ءبىر كۇنى اجال كەلىپ قول سالادى،
ۇرىداي قالتاڭداعى اقشاڭدى العان.
ءومىر-اي، جان بىتكەندى قىزىقتىرعان،
قايعى مەن تۇلا بويىڭ قىزىق - دۋمان.
مۇز باسسام سەندە كەيدە تابانىممەن،
ىستىققا كەيدە ورتەنەم شىجىپ تۇرعان.
ادامدار-اي، ۇمتىلعان وتقا جارىق،
ءبىر قالىپتى نەگە ءبىز ساقتامادىق؟!
سۇڭقارلاردى سۇلكيتىپ سوتقا بەرىپ،
جاپالاقتى جاتامىز اقتاپ الىپ.
ءومىر، شىركىن، بولمايسىڭ ويداعىداي،
وكپە ايتامىن وزىڭە كەيدە بىلاي :
دارىنداردىڭ جانارىن جاسقا شىلاپ،
زالىمداردى كۇلدىرىپ قويعانىڭ-اي !
تولتىرىپ كوڭىلىمدى سالتاناتقا،
كەتەسىڭ ءوزىڭ تاعى ورتالاپ تا.
جىعىلسام ەكبەتىمنەن جىعىلايىن،
ۋا، ءومىر، ايتەۋ مەنى شالقالاتپا!!
التىندى قولعا بەردىڭ كۇمىس قىلىپ،
دۇشپانمەن “بال” جالاتتىڭ “تۋىس” قىلىپ.
ۋاقىت ۋاجىمەن ۋاتىپ اپ،
دەرتىمدى ەمدەدىڭ سەن ۋ ىشكىزىپ.
دەمەيمىن ءومىر ساعان تورەشىمىن،
مەنداعى تەڭىزدەگى كەمەشىمىن.
قايعىنىڭ بىرگە تۋعان باۋىرىمىن،
شاتتىقتىڭ بىرگە تۋعان بولەسىمىن.
ءۇنىن ەستىپ ءداۋىردىڭ ءلاززاتتانام،
مۇڭىن ەستىپ باۋىردىڭ ازاپتانام.
شاتتىعى مەن قايعىسىن تەڭ ەمىزىپ،
كەلە جاتىر ءاز حالقىم - قازاق ماعان.
تۇلپاردىڭ قوساعىنا ەسەك بەردىڭ،
ولارعا وتتاي ىستىق توسەك بەردىڭ.
شىن عاشىق ءدال سولارداي بولساشى دەپ،
مەن داعى العاشىندا وسەككە ەردىم.
ماحاببات جانارىنىڭ سوقىرلىعىن،
قارتايعان تۇلپار سەزىپ وتىر بۇگىن.
ال، ەسەك ءوز جونىمەن اڭىرايدى،
جەر قىلىپ جۇبايىنىڭ باتىرلىعىن.
كىربەڭدىك بولادى عوي ءۇي ىشىندە،
(مالدىڭ دا جاڭىلىس بار كۇيىسىندە.)
ماسەلە مۇڭعا باتىپ جۇرۋدە ەمەس،
قايتادان جونگە كەلىپ سۇيىسۋدە.
بارلىعىن دا ۇيرەتتىڭ ءومىر ءوزىڭ،
بىرەۋ شات بوپ، ال، بىرەۋ ەڭىرەدى.
ارمانىنا قۇلاشىن بىرەۋ جايسا،
بىرەۋلەر قۇر تۇلىپقا موڭىرەدى.
كوز سالسام تاريحقا تارامدانعان،
قۇبىلعان الۋان ءومىر، زامان بولعان.
كوبىنە سول زاماننىڭ قاتەر تونگەن،
جانى لاس، رۋحى ءپاس ادامداردان.
پا، شىركىن، ءومىر قىمبات، ءومىر قىمبات،
ومىردەن دە قىمباتسىڭ، و، ماحاببات !
ال، وتان-شى، ول ءۇشىن ماحابباتتى،
تاستار ەدىم يمەنبەي ساداقالاپ!!!
كوڭىلدىلىك عاجاپ-اۋ، كوڭىلدىلىك،
كوڭىلدى جۇرسەڭ قارار ءومىر كۇلىپ.
كوڭىلىڭدى كوكتەم قىپ گۇلگە ورادا،
جىگەرىڭدى شىڭداي ءبىل تەمىر قىلىپ.
الا الماي قالام با دەپ جىر قامالىن،
مەنى ىلعي مازالايدى ءبىر عانا مۇڭ.
مەن ءالى مۋزا – قىزبەن سۇيىسكەم جوق.
كوردىم تەك الىستان قول بۇلعاعانىن...
قيمايتىن ءومىر بەينە دوسىمدايسىڭ،
عاشىعىم سياقتىسىڭ قوسىلمايتىن.
اسقاق تا ەتىپ جاتاسىڭ، تاستاپ كەتىپ،
سەن ءومىر وسىندايسىڭ، وسىندايسىڭ!!
(«ىلە ايدىنى» جۋرنالى قازاق رەداكسياسى)
رەد: قايرات بايدوللا ۇلى
«التاي اياسى» جۋرنالىنا جازىلىڭىز، شىعارما جولداڭىز! «التاي اياسى» جۋرنالىنىڭ شىعارما قابىلداۋ ەلەكتروندى حات ساندىق ءادرسى: altayayase@qq.com
ەسكەرتۋ: جازبا «التاي اياسى» جۋرنالى رەداكسياسىنىڭ رۇقساتىمەن جاس قانات تورابىنا شىعارىلىپ وتىر. جاسامپازدىق تۋىندىلارىڭ بارلىق باسپا ۇقىعى قورعالادى ،كەلىسىمنەن وتپەگەندە كوشىرىپ پايدالانۋعا بولمايدى.
加载评论内容,请稍等......